Dyskusja o disco polo jest kolejną płaszczyzną społecznego konfliktu. To naturalny mechanizm. Elity starają się nadawać smak, z którym prości ludzie nie chcą się utożsamiać. Z tego powodu w tym sporze szafuje się często wątkami kiczu i obciachu. Ten ostatni powoduje, że liczni odbiorcy sympatyzujący z muzyką disco polo nie mogą się do niej przyznać. Aspirują do miana elity lub nie chcą być uważani za prostaków, dlatego ukrywają muzyczne preferencje.

Tu dochodzimy do istoty tzw. wojny o disco polo. Pierre Bourdieu stwierdził, że podziały klasowe manifestują się najczęściej w sferze kultury. Jego zdaniem „niechęć do innych stylów życia prawdopodobnie stanowi jedną z najsilniejszych barier między klasami”. Podziały te są związane z nierównomiernym rozłożeniem kapitału kulturowego. Za prawomocny uznawany jest styl życia osób znajdujących się wyżej w hierarchii społecznej, gust pozostałej części społeczeństwa jest natomiast podrzędny, zaściankowy i niewarty uwagi.

Jednocześnie musimy pamiętać o tym, że nie o gusty toczy się prawdziwa walka. Samo preferowanie kultury wysokiej nie stanowi problemu. Jest nim natomiast arogancki, pełen poczucia moralnej wyższości język. A właśnie tak zachowują się przeciwnicy disco polo w debacie publicznej. Problemem jest również zaniechanie jakiejkolwiek merytorycznej dyskusji o wartościach i roli polskiej muzyki tanecznej, która najczęściej zastępowana jest przez chodnikowe inwektywy.

Zachęcam do lektury całości tekstu:

 https://klubjagiellonski.pl/2020/02/15/zenek-na-uslugach-wladzy-disco-polo-a-polityka/