Czy Francuzka bardziej kocha Polskę niż Polka? Zapewne nie jedna. Tak jest w przypadku Marjorie PISANI, doktorantki literatury polskiej na INALCO w Paryżu. Jest zafascynowana kulturą i językiem polskim, szczególnie reportażem literackim, literaturą realistyczną i powieścią polską końca XIX wieku. Mieszka w Lyonie.

Nie ma przypadków, są tylko spotkania mawiał Paul Éluard. Nawet jeśli zdarza mi się od czasu do czasu zrzucać na karb przypadku moje umiłowanie języka polskiego i kultury polskiej, to muszę przyznać, że po ośmiu latach wspólnego życia jest ono dla mnie oczywistością.

Wszystko zaczęło się od przypadkowego spotkania na uniwersytecie: zakochałam się w Polsce, tak jak człowiek zakochuje się w przypadku pierwszej miłości. Początki były sielankowe, płomienne, pasjonujące, urzekające. Później zaczęło się pojawiać niezrozumienie ze strony mojego otoczenia, pierwsze wątpliwości związane ze spójnością mojej kariery akademickiej.

W 2009 roku Polska od pięciu lat była już członkiem Unii Europejskiej. 20 lat wcześniej przeszła przez czas niewyobrażalnego kryzysu. A 64 lata wcześniej była jedynie polem ruin i gruzu, osłabiona, praktycznie wymazana z mapy świata. Burzliwa historia, tożsamość bez przerwy zakłócana i poddawana w wątpliwość, pozwoliły jej ukształtować swój charakter i zostać jednym z najlepszych uczniów spośród 28 krajów Unii Europejskiej. Mimo kryzysu w 2008 roku, który dotknął światową gospodarkę, Polska była jedynym krajem, który nie zaznał recesji i zanotował dodatni wzrost. W pierwszym kwartale 2017 roku, wszystkie wskaźniki były na zielono: niezakłócony wzrost (+4,4 w pierwszym kwartale), spadające bezrobocie (5 % na koniec czerwca), konsumpcja gospodarstw domowych (+5,3 w drugim kwartale). Wyniki te kompensowały w znacznej mierze spadek inwestycji zagranicznych.

Przez te osiem lat u boku Polski nie mogłam opędzić się od pytań. Na pierwszym miejscu: Ale dlaczego język polski? Czytaj: Dlaczego ten kraj, na uboczu sceny międzynarodowej, a nie Chiny, nie Japonia, nie Rosja?.

Polska jest szóstą potęgą w Europie, oddaloną od Paryża tylko o 1500 kilometrów, na granicy dwóch wielkich mocarstw jakimi są Europa i Rosja. Polska jest krajem kolorowym, wieloaspektowym, jej mieszkańcy są ludźmi serdecznymi, otwartymi na innych. Morze, góry, kosmopolityczne aglomeracje, miasta otoczone fortyfikacjami, bogate swoją historią i licznymi legendami – Polska jest jak ciągle rozwijające się mrowisko. I z tych właśnie powodów nigdy nie przestawałam dbać o dobre imię Polski we Francji.

Zachęcam do lektury https://wszystkoconajwazniejsze.pl/marjorie-pisani-oda-do-polski-jestem-polonofilka-i-jestem-z-tego-dumna/