Dzięki współpracy z PWST w Krakowie, której wynikiem było powstanie w Bytomiu Wydziału Teatru Tańca, miałem tą niezwykła przyjemność poznać Krzysztofa Globisza, a także zobaczyć go w pracy ze studentami. Nie ukrywam, że bardzo lubiłem go jako aktora, szczególnie dzięki kreacjom w dwóch filmach „Anioł w Krakowie” oraz „Zakochany Anioł”

Stąd też bardzo przejąłem się informacją o rozległym udarze i śledziłem heroiczną walkę o odzyskanie zdrowia i sprawności. Kiedy więc pojawił się film “Prawdziwe życie aniołów” to nie mogłem go nie zobaczyć. Nie ukrywam, że fascynowała mnie determinacja prof. Globisza. Mimo że jego stan był niezwykle poważny, już dwa lata później powrócił na scenę. A stało się to za sprawą wielu ANIOŁÓW, których plejadę rozpoczyna bez wątpienia żona aktora Agnieszka.

„Prawdziwe życie aniołów” to coś więcej niż film. Tam jest pewien rodzaj magii, trudno się dziwić kiedy oglądamy opowieść o miłości i przyjaźni. Dużo tu scen, które zdarzyły się naprawdę, słów, które zostały rzeczywiście wypowiedziane. Prawdopodobnie po raz pierwszy w historii kina aktor po udarze, cierpiący na afazję i paraliż, gra główną rolę.

Ten film to także domknięcie anielskiego cyklu. Ale tym razem Anioł opowiada w nieco inny sposób, prawdziwiej, głębiej, bez nawiasu. Pokazuje, czym jest i jak wygląda prawdziwe życie aniołów. Aby pozytywne emocje, które pojawiły się we wcześniejszych filmach, mogły teraz ujawnić się w obliczu prawdziwej tragedii, która spotkała Krzysztofa Globisza i jego bliskich…

Uważam, że warto znaleźć 80 minut i zobaczyć tą magię na ekranie…