Człowiek Zachodu umiera, coraz bardziej przypomina duchowego kalekę, który stracił sens życia. Jest zagubiony, ma problemy z odróżnianiem dobra od zła, próbuje pustkę duchową wypełniać konsumpcjonizmem, uciechami cielesnymi, rozwiązłością, tanią rozrywką. Równocześnie staje się zupełnie bezbronny wobec napływającej fali imigrantów, w której znajdują się w dużej mierze ludzie wyznający wyraziste idee, agresywni i twardo dążący do celu.

Powstaje zasadnicze pytanie, co sprawiło, że cywilizacja zachodnia określana również cywilizacją łacińską, będąca dotychczas najdoskonalszym wytworem ludzkości, która jeszcze w latach 50. XX wieku przeżywała gwałtowny rozwój, owocujący szybką odbudową Europy Zachodniej po wyniszczającej II wojnie światowej, w ciągu zaledwie 50 lat znalazła się w stanie agonalnym? Odpowiedź jest stosunkowo prosta i brzmi następująco: cywilizacja zachodnia jest niszczona w sposób systematyczny, planowy i metodyczny przez marksistów kulturowych. Mamy do czynienia z rewolucją prowadzoną metodami pokojowymi, za pomocą stanowionego prawa, medialnej propagandy, oddziaływania instytucji opanowanych i przekształconych przez lewicowych rewolucjonistów.

Kluczem do zwycięstwa tej rewolucji było opanowanie kultury, potem zaczęto zmieniać stosunki ekonomiczne i władza polityczna sama wpadła w ręce.

Ten proces trwa, ponieważ na celowniku marksizmu kulturowego od lat jest Europa Środkowo-Wschodnia, w tym oczywiście Polska.

Elementem marksizmu kulturowego, szerzej rewolucji marsksitowskiej  jest język. Stąd też walka z mamą i tatą (rodzic nr 1 i rodzic nr 2), próba przywłaszczenia sobie większości słownictwa. A przecież nie ma mleka sojowego, jest napój. Nie ma mąki z owadów, jest proszek białkowy. Wymyślili „denializm”, by karać za słowa. Pewnych rzeczy Europejczyk nie powie, pewnych już też nie pomyśli! Strach pomyśleć co będzie dalej…

Bardzo trafną ocenę markizmu kulturowego przedstawił Dariusz Rozwadowski w swojej książce „Marksizm kulturowy. 50 lat walki z cywilizacją Zachodu”. Gorąco polecam…